Długo oczekiwany #29 pod redakcją Pawła Szroniaka bierze pod
lupę tendencje konceptualne w muzyce współczesnej – dotychczas
bardzo słabo rozpoznane (szczególnie na polskim gruncie), starając
się wykazać, iż jest to jedna z ostatnich enklaw prawdziwie
krytycznego myślenia o dźwięku. Zbiór kilkudziesięciu artykułów,
wywiadów i partytur przybliża bogate tradycje sztuki konceptualnej,
a zarazem zachęca do przewartościowania swoich sądów na temat
muzycznego kanonu.
Najważniejszy dział numeru koncentruje się wokół recepcji Johna
Cage’a i sposobów „użycia” jego twórczości w drugiej dekadzie XXI
wieku. Piszą o tym w swoich esejach Brandon LaBelle i G. Douglas
Barrett, a realizują Michael Pisaro, Manfred Werder, Ryoko Akama i
Heather Frasch. Znaczącym punktem odniesienia jest tu działalność
grupy kompozytorskiej Wandelweiser i inne zjawiska z obszaru
post-Cage’owskiej muzyki eksperymentalnej. W drugim dziale – o
pojęciach i procedurach, a więc możliwych sposobach definiowania
konceptualizmu – znalazły się manifesty Jennifer Walshe, Jamesa
Saundersa, Matthew Shlomowitza i Harry’ego Lehmanna oraz problemowe
artykuły Volkera Straebla, Łukasza Kozaka, Radka Sirko, Moniki Żyły
i Beniamina Głuszka. Od komponowania konceptualnego, przez nową
dyscyplinę i podejście automatyczne, po filozofowanie dźwiękiem,
praktykę neuromuzyczną i postdźwięki.
Nie mogło też zabraknąć osobnego bloku tekstów odnoszących się
do działań konceptualnych w Polsce: Antoni Michnik bardzo
skrupulatnie rekonstruuje historię takich eksperymentów, sięgającą
wczesnych lat 60. XX wieku, natomiast bieżące trendy zostały
przedstawione w artykule Jana Topolskiego i specjalnej ankiecie
przeprowadzonej wśród współczesnych twórców. Zajmujemy się również
(poza)instytucjonalnym wymiarem konceptualizmu, nieodmiennie
sytuującego się na granicach i marginesach świata kultury. Taki
punkt widzenia został przyjęty zarówno w artykule Josepha Kudirki o
dedykacjach, rozmowie Rinusa van Alebeeka i Marcina Barskiego o
dystansu oraz diagnozie Michała Libery i Daniela Muzyczyka
wieszczącej upadek nagrywania. Zwyczajowe varia – paradoksalnie –
również okazują się powiązane z tematem przewodnim numeru, co
udowadniają w wywiadach Mikołaj Laskowski i Jacek Sotomski oraz
Krzysztof Marciniak w relacji z Darmstadtu.