Patronem tego numeru „Glissanda” mógłby być Niklas Luhmann,
twórca teorii systemów społecznych. Tym razem zajmujemy się bowiem
funkcjonowaniem nowej muzyki oraz jej praktykami wykonawczymi.
System to ogół wzajemnych relacji i oddziaływań między
wszystkimi tworzącymi go elementami. Społeczeństwo jest takim
systemem, który składa się ponadto z wielu mniejszych podsystemów,
jak prawo, religia, gospodarka czy sztuka. Wyodrębniły się one w
toku ewolucji i zautonomizowały, tworząc własne, wewnętrzne i
niezależne logiki funkcjonowania oraz sieci relacji, a także
generując kolejne podsystemy.
Chcemy więc spojrzeć na nową muzykę jak na taki właśnie systemem,
który na przestrzeni ostatnich stu lat historii muzyki wyodrębnił
się i wypracował swą własną praktykę, stworzył swą własną
scenę.
Przyjęliśmy za punkt wyjścia możliwość wyodrębnienia systemu
nowej muzyki na podstawie instytucji, jak festiwale, zespoły czy
zamówienia kompozytorskie, oraz dyskursu, jak choćby
wyspecjalizowane wykonawstwo muzyki współczesnej. Rozwój praktyk
wykonawczych pokazuje historię wyodrębniania się systemu
społecznego nowej muzyki, aż do momentu ich instytucjonalizacji
(powstanie zespołów grających wyłącznie nową muzykę) i normalizacji
(upowszechnienie się tzw. rozszerzonych technik instrumentalnych).
W tym sensie dwa tematy „Glissanda” – wykonawstwo muzyki
współczesnej i system – wiążą się ze sobą.