Utwór ten, dedykowany Stanisławowi Szpinalskiemu, uczniowi
Paderewskiego i znanemu odtwórcy jego Krakowiaka fantastycznego,
mimowolnie przywodzi na myśl utwór wielkiego mistrza, lecz niewiele
ma z nim wspólnego; kompozycje te należą do dwóch różnych epok. U
Grażyny Bacewicz fortepian ma specyficzną ostrość brzmienia, którą
podkreśla używanie skrajnych rejestrów, ma swoistą szorstkość i
cierpkość akordów zbudowanych z różnych zestawień
kwintowo-kwartowo-sekundowych oraz wszelkiego rodzaju mikstur.
Wartko płynąca narracja muzyczna, lekka i zmienna, wysnuta jest w
tym wypadku z motywów popularnych melodii krakowiaka, które
kompozytorka poddaje różnego rodzaju przekształceniom
motywiczno-harmoniczno-rytmicznym - niekiedy zwodniczym czy wręcz
groteskowym (zamiana trybów dur/moll), jakby przekomarzając się ze
słuchaczem. Krakowiak uderza świeżością tryskającej pomysłami,
oryginalnej inwencji twórczej, zarazem efektowną i w pełni tego
słowa znaczeniu ''koncertową'' brawurą.
Krakowiak koncertowy został nagrodzony na II Konkursie
Kompozytorskim im. F. Chopina, ogłoszonym przez Związek
Kompozytorów Polskich w 100. rocznicę śmierci kompozytora.